Αλκοολούχο ποτό :(σύμφωνα με τον ΚΑΝ ΕΟΚ 1576/89 ) είναι το αλκοολικό υγρό που προορίζεται για ανθρώπινη κατανάλωση και περιέχει αιθυλική αλκοόλη (δηλ. οινόπνευμα) σε ποσοστό πάνω από 15 % vol που προήλθε είτε από φυσική ζύμωση και απόσταξη, είτε από προσθήκη κατά την παραγωγή.

Με βάση αυτό τον ορισμό τα αλκοολούχα ποτά χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, τα αποστάγματα των προϊόντων ζύμωσης και τα εκχυλίσματα ή τις αναμίξεις της αλκοόλης με διάφορα αρωματικά,

. . . «άγιο τσιπουράκι» . . . μύθοι και αλήθειες - >

Το τσίπουρο έφθασε μέχρι τις μέρες μας θριαμβευτικά.
Αφού διήνυσε μια δύσκολη πορεία ανάμεσα σε μύθους, παραδόσεις, αυστηρή φορολογική νομοθεσία και πάλεψε ηρωικά με ξένους εισβολείς ( ουίσκι, βότκα κλπ) κατάφερε να διατηρήσει τους παλιούς και να αποκτήσει νέους, φανατικούς λάτρεις.
Η νικηφόρα αυτή μάχη που είναι μια ακόμη στο πόλεμο « παράδοση - παγκοσμιοποίηση » απέδειξε τη πραγματική αξία αυτού του ποτού.
Το τσίπουρο λοιπόν πραγματικά αξίζει και αυτό είναι που μας έχει βάλει σε σκέψεις.
Σκέψεις για το τρόπο που το εκλεκτό αυτό απόσταγμα θα πλατύνει τους καταναλωτικούς του

Κατηγορήθηκε για πρόκληση εθισμού, παραισθήσεων και σχιζοφρένειας, αγαπήθηκε για το σμαραγδένιο χρώμα του, τη ζάλη και την έμπνευση που χάριζε, γέννησε μύθους, έγινε θρύλος, απαγορεύθηκε και… επέστρεψε δυναμικά. Ίσως το μοναδικό ποτό με τέτοια αύρα μυστηρίου γύρω από το όνομά του, το Αψέντι απέκτησε, στην διακοσαετή ιστορία του, φανατικούς θαυμαστές και ορκισμένους εχθρούς.

ΓΛΩΣΣΑΡΙ

αιθυλική αλκοόλη ή αιθανόλη: Η πιο διάσημη και διαδεδομένη αλκοόλη. Είναι αυτή που κυριαρχεί και χαρακτηρίζει όλα τα αλκοολούχα ποτά.
Το όνομα της (και διεθνώς) φέρει το πρόθεμα αιθ- από το ρήμα αίθω (καίω, αιθάλη) λόγω του εύφλεκτου χαρακτήρα της (κατά τον καθηγητή κ. Α. Βάρβογλη). Παράγεται από την ζύμωση των σακχαρούχων χυμών ή διαλυμάτων με την βοήθεια μυκήτων. Ή και οινόπνευμα: Για το απόσταγμα του οίνου κατά την πρώτη περίοδο δόθηκαν από τους αλχημιστές πολλές ονομασίες, ανάλογα με τις ιδιότητες που το προσέδιδαν όπως aqua vitae, eau de vie, akvavit (νερό της ζωής), esprit du vin (πνεύμα του οίνου). Η δεύτερη αυτή ονομασία πέρασε στην Ελλάδα, διαμορφώθηκε ως οινόπνευμα, κυριάρχησε για το απόσταγμα οίνου στην αρχή και ταυτίστηκε στο τέλος με την αιθυλική αλκοόλη.
αλκοόλ: Αραβική λέξη που σημαίνει σκόνη βαφής αλλά καθιερώθηκε από τον γερμανό αλχημιστή, γιατρό, Θεόφραστο Παράκελσο (1493-1541μΧ) για το απόσταγμα οίνου. Η ονομασία δεν έγινε αρχικά αποδεκτή από τους έλληνες. Σε μετάφραση ενός εγχειριδίου Χημείας του 19ου αιώνα ο Θεσσαλός λόγιος Κ. Κούμα αναφέρει «το πνεύμα του οίνου βαρβαροχημικώς καλείται αλκοχόλ»

Φεβρουάριος ο δεύτερος και μικρότερος μήνας του έτους.


Ο Φεβρουάριος ξεκινάει με τα «Συμόγιορτα», δηλαδή τρεις γιορτές που η μία διαδέχεται την άλλη, του Αγίου Τρύφωνα, της Υπαπαντής και του Αγίου Συμεών. Λέγεται, μάλιστα, πως «Αι – Τρύφωνας τριβ΄, Υπαπαντή πλαθ΄ κι ο Συμεών σημνειών». Σε ορισμένες περιοχές κάθε εργασία ήταν απαγορευμένη για τις μέρες τούτες. Ειδικά για του Αγίου Τρύφωνα, λένε πως τη μέρα εκείνη δεν έκοβαν τίποτα με μαχαίρι, για να μην κόψει το σκουλήκι τις ρίζες των κηπευτικών που θα φύτευαν την άνοιξη στα χωράφια.

Η ιστορία του τσίπουρου

Η ιστορία του τσίπουρου είναι ένα παραμύθι. Ένα λαϊκό παραμύθι που άντεξε στο χρόνο και έφτασε μέχρι τις μέρες μας από στόμα σε στόμα. Κανένας δε ξέρει ποιος πρώτος το έφτιαξε, κανένας δεν ξέρει πως ακριβώς το έφτιαξε. Η συνταγή περνούσε από πατέρα σε γιό, όπως περνούσε από μάνα σε κόρη η τέχνη του νοικοκυριού. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι τολμηροί πρόσθεταν και δικά τους «μυστικά» βγαλμένα από την εφευρετικότητα του «δαιμόνιου» μυαλού τους.

Έτσι, το συναντάμε σήμερα στα διάφορα μέρη, με μικρές παραλλαγές ή πλουτισμένο με προσωπικά βιώματα, όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλα τα λαϊκά παραμύθια. Η κεντρική ιδέα όμως παραμένει η ίδια.

Είναι ένα παραμύθι που τα έχει όλα. Καλές νεράϊδες (ζύμωση) και κακούς μάγους (ξίνισμα) που παλεύουν ποιος θα κυριαρχήσει. Μαγεία και ξωτικά (μετατροπή του μούστου σε κρασί), δράκους που βγάζουν φωτιές και αχνούς (καζάνι) και στο τέλος τη λύτρωση, το θαύμα, το δάκρυ της Παναγίας. (το καθαρό απόσταγμα που ρέει από τον άμβυκα). Κι’όλα αυτά σ’ένα σκηνικό καπνισμένο, με χαμηλό φωτισμό, σε μια πρόχειρη αποθήκη στην άκρη της αυλής, τις κρύες νύχτες της αρχής του χειμώνα.