. . . «άγιο τσιπουράκι» . . . μύθοι και αλήθειες - >

Το τσίπουρο έφθασε μέχρι τις μέρες μας θριαμβευτικά.
Αφού διήνυσε μια δύσκολη πορεία ανάμεσα σε μύθους, παραδόσεις, αυστηρή φορολογική νομοθεσία και πάλεψε ηρωικά με ξένους εισβολείς ( ουίσκι, βότκα κλπ) κατάφερε να διατηρήσει τους παλιούς και να αποκτήσει νέους, φανατικούς λάτρεις.
Η νικηφόρα αυτή μάχη που είναι μια ακόμη στο πόλεμο « παράδοση - παγκοσμιοποίηση » απέδειξε τη πραγματική αξία αυτού του ποτού.
Το τσίπουρο λοιπόν πραγματικά αξίζει και αυτό είναι που μας έχει βάλει σε σκέψεις.
Σκέψεις για το τρόπο που το εκλεκτό αυτό απόσταγμα θα πλατύνει τους καταναλωτικούς του
ορίζοντες και θα βοηθήσει ουσιαστικά τους καλλιεργητές στην αύξηση του εισοδήματος τους, χωρίς να χάσει τίποτε από το μυθικό του χαρακτήρα. Θα πρέπει να το βοηθήσουμε να βρει το δρόμο του στη σύγχρονη πραγματικότητα
Έχουμε την άποψη, ότι ήρθε ο καιρός να ανοίξουμε, δίχως φόβο, τις «επτασφράγιστες ιερές μυστικές συνταγές», που καθένας μικροπαραγωγός κουβαλάει με σεβασμό από τις προηγούμενες γενιές και τον κάνει να πιστεύει ότι το δικό του τσίπουρο είναι το καλύτερο.
Μπορεί να έχει δίκιο, μπορεί όμως και όχι. Πρέπει να αναζητήσουμε την αλήθεια και το ψέμα που κρύβεται εκεί.
Ας μη ξεχνάμε ότι η γευστική συνήθεια που έχει ο καθένας μας δεν είναι απαραίτητα και κριτήριο ποιότητας.
Θα επιμείνω λίγο σ’αυτό γιατί από συζητήσεις με φίλους διαπίστωσα πόσο δύσκολο είναι να πείσεις ότι το φαγητό της μαμάς ή το γλυκό της γιαγιάς το θυμόμαστε με θαυμασμό όχι γιατί το συγκρίνουμε ποιοτικά με κάτι άλλο, αλλά γιατί μας επιστρέφει νοσταλγικά μνήμες της τρυφερής μας ηλικίας, του χαμένου μας παραδείσου.
Πιστεύουμε ότι οι όμορφες στιγμές είναι δυνατόν να γεννιούνται πάντα και τα αξέχαστα ξενύχτια στο ρακοκάζανο του παππού μπορούν να επαναληφθούν χωρίς όμως να ξαναγίνουν, από άγνοια, λάθη που μπορεί να είναι κι επικίνδυνα σε βάρος της ποιότητας και της υγείας.
Νομίζουμε ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να αντιμετωπίσουμε τη παραγωγή του τσίπουρου με προσοχή ώστε να βγάλουμε πολλές κρυμμένες αρετές (γευστικές και αρωματικές) που σκεπάζονται κάτω από το πολύ δυνατό αλκοολικό βαθμό ή τις βαριές μυρωδιές από τις κεφαλοουρές.
Με δυο λόγια όλοι πρέπει να φροντίσουμε, να περάσει από τη φάση της προϊστορίας του στη πρώτη ιστορική του περίοδο.
Και για συγκριτικό παράδειγμα μπορούμε να έχουμε την εξέλιξη του κρασιού στη χώρα μας που ξεπερνώντας όλες τις αντίστοιχες προκαταλήψεις κατάφερε να απογειωθεί και ποιοτικά και ποσοτικά.

Αυτό το λόγο έχει και η δική μας προσπάθεια.

Να καταθέσουμε τις λιγοστές γνώσεις μας, τις απόψεις και τις προτάσεις μας, χωρίς την ματαιοδοξία ότι θα «σώσουμε» το τσίπουρο (αυτό θα συνεχίζει να ζει όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε) αλλά περισσότερο για να αρχίσει ένας διάλογος ανάμεσα σε όσους συμμετέχουν σ’αυτό το παραγωγικό και γευστικό πανηγύρι.